9100 kilometrów, 10 krajów, 30 dni w trasie 27-letnim autem. Jeden człowiek, jeden stary Seat Marbella i marzenie, które kiełkowało od lat. To nie historia zawodowego podróżnika ani relacja z komercyjnej wyprawy sponsorowanej przez wielką markę.

Kiedy i jak narodził się pomysł na taką wyprawę?

- Pomysł zrodził się jakieś dwa lata temu, zupełnie spontanicznie - podczas zwykłego spotkania ze znajomymi. Padło zdanie: A może by tak pojechać Marbellą do Marbelli? Niby żart, ale został mi w głowie. Model auta i miasto o tej samej nazwie - to musiało się kiedyś wydarzyć. W Sylwestra tego roku postanowiłem, że nie będę dłużej czekał. Uznałem, że to idealny czas, by zrobić coś dla siebie. No i ruszyłem.

Czyli faktycznie pojechałeś do Marbelli. Tylko po to, żeby zrobić sobie zdjęcie z autem?

- To był oczywiście symboliczny cel, ale nie chodziło o samą Marbellę. To był tylko punkt końcowy większej wyprawy. Najważniejsze były droga, miejsca po drodze, ludzie, których spotkałem, i doświadczenia. Chciałem też przetestować siebie i samochód. Zobaczyć, jak poradzimy sobie w trasie, jak zniesiemy tak długą podróż. I przy okazji – zwiedzić kawał Europy.

Ile trwał cały wyjazd?

- Dokładnie miesiąc - 30 dni. W tym czasie odwiedziłem 10 krajów: Czechy, Słowację, Austrię, Słowenię, Włochy, Francję, Hiszpanię, Gibraltar, Szwajcarię i Niemcy. Codziennie byłem w drodze, ale bez spiny. Jechałem swoim tempem, bez presji czasu. Gdy coś mnie zainteresowało – zatrzymywałem się. Gdy widziałem piękny krajobraz – robiłem przerwę. To była podróż w stylu slow travel.

Jakie miejsca udało się odwiedzić po drodze?

- Lista jest naprawdę długa. Zacząłem od Bratysławy i Wiednia, potem była Lublana w Słowenii, Jaskinia Postojna i Predjamski Grad. W Wenecji trafiłem akurat na karnawał – niesamowite przeżycie. Potem Mediolan i stadion San Siro, jezioro Como, Nicea i całe Lazurowe Wybrzeże aż po Marsylię. Dalej: Barcelona, Valencia, Alicante, Cartagena, pustynia Tabernas, Caminito del Rey, Malaga, Marbella, Gibraltar, Sewilla, Kordoba, Madryt, Saragossa, Pireneje, Carcassonne, Chamonix-Mont-Blanc, Grindelwald w Szwajcarii... Mógłbym tak wymieniać jeszcze długo. Przejechałem 9100 kilometrów i zobaczyłem mnóstwo niesamowitych miejsc.

Dlaczego wybrałeś samotną podróż?

- Po pierwsze: dla świętego spokoju - serio. Sam decyduję o trasie, czasie, tempie. Nie muszę się z nikim konsultować, nie martwię się o to, czy ktoś chce już jeść albo spać. Tylko ja i auto. Po drugie: samotność w drodze paradoksalnie sprzyja kontaktom z ludźmi. Gdy jesteś sam, automatycznie częściej rozmawiasz z lokalnymi mieszkańcami, pytasz, zagadujesz, dzielisz się wrażeniami. Dzięki temu ta podróż była jeszcze bardziej autentyczna.

Ile czasu zajęło dotarcie do Marbelli?

- Około dwóch tygodni. Dałoby się szybciej, ale nie taki był cel. To nie był rajd. Chciałem po drodze coś zobaczyć. I zobaczyłem naprawdę sporo.

Mówiłeś, że ważny był też aspekt sportowy. Co masz na myśli?

- Jestem kibicem piłki nożnej, więc nie mogłem odpuścić okazji. W Mediolanie odwiedziłem San Siro – niestety nie trafiłem na mecz, ale fotka z autem pod stadionem jest. W Barcelonie za to udało się idealnie. Trafiłem na mecz Ligi Mistrzów z Benficą Lizbona. A potem, zupełnie przypadkiem, byłem w Madrycie akurat na wyjazdowym meczu Barcy z Atletico. Odwiedziłem też stadion Realu Madryt i muzeum. Mimo że kibicuję Barcelonie, warto było zobaczyć to miejsce.

Planujesz kolejną podróż?

- Zdecydowanie tak, chociaż jeszcze nie wiem dokładnie kiedy. Mam już kilka pomysłów i kierunków. Może coś bardziej na wschód? Chciałbym zrobić kolejną trasę jeszcze bardziej wymagającą, bardziej dziką. Ale to jeszcze musi się ułożyć.

Zdarzyło się coś niecodziennego, dziwnego na trasie?

- Kilka rzeczy. Najbardziej zapamiętałem reakcje polskich kierowców - głównie tirów i busów. Widzieli mnie na autostradach, nagrywali telefonami, machali, śmiali się. Spotykaliśmy się czasem kilka razy, w różnych krajach. Druga sprawa: w każdej francuskiej stacji benzynowej spotykałem ludzi, którzy próbowali wyłudzać pieniądze. Nie byli to bezdomni. Normalni ludzie w nowych autach prosili o zatankowanie, bo "brakuje im do domu". Absurd.

Jak spisał się samochód?

- Bez zarzutu. Poza jednym małym wyciekiem płynu chłodniczego. Dolałem pół litra i było po sprawie. Seat Marbella spisał się perfekcyjnie. Bez awarii, bez problemów. Silnik pracował jak złoto, zawieszenie wytrzymało wszystkie górskie serpentyny.

Jakie było spalanie?

- Prowadziłem dokładne notatki z każdego tankowania. Średnie spalanie wyszło około 4,8 - 4,9 litra na 100 km. Łącznie wlałem około 445 litrów benzyny. Biorąc pod uwagę trasę i wiek auta - rewelacja.

A noclegi? Gdzie spałeś, ile to kosztowało?

- Głównie w motelach - tanio, ale przyzwoicie. Średnio około 20 euro za noc, często ze śniadaniem albo dopłatą 5-10 euro. Najtańszy nocleg miałem w Granadzie. Zapłaciłem 13,50 euro i naprawdę dobre warunki. Czasem hotele, czasem prywatne osoby z Bookinga. Wszystko bardzo spontaniczne. Decyzja o noclegu zapadała zwykle wieczorem.

I wreszcie. Opowiedz o samym aucie. Skąd masz tego Seata?

- Auto było w rodzinie. Kupił je mój ojciec 7–8 lat temu za jakieś grosze. Sprowadzone z Francji, kosztowało mniej niż 1000 zł. Dwa lata temu miało iść na sprzedaż. Pomyślałem wtedy: nie, to auto musi zostać w rodzinie. Miało charakter, miało historię, a teraz ma jeszcze większą. Przeszło ze mną coś niesamowitego. Teraz to nie jest już zwykły samochód. To bohater tej przygody.

Krygrowski (1)

Marbellą do Marbelli. Samotna wyprawa, która stała się przyg...